Straf of compassie volle aandacht

Een duidelijk verhaal over het effect van lijfstraffen voor kinderen door de ouders. Ja, anno 2019 gebeurt dit nog steeds en óók door hoog opgeleide ouders die menen dat ze hun kinderen geen lijfstraffen toebrengen, maar het kind bijvoorbeeld ‘knijpen’, net zolang totdat de boodschap begrepen is. Hoezo is dat geen lijfstraf? Iedere vorm van geweld, hoe klein dan ook, fysiek, mentaal of emotioneel, heeft impact op een kind. Het tast de bestaansveiligheid van een kind aan (overigens heeft dit hetzelfde effect op een volwassene die blootgesteld wordt aan welke vorm van geweld dan ook). Het kind krijgt door de straf het signaal dat het niet veilig is. Dat het er niet mag ZIJN. En dat de wereld niet veilig is. Maar ook dat je ouders, opvoeders, leerkrachten ed. niet kunt vertrouwen. De mensen waar je als kind afhankelijk van bent, omdat een kind tot een bepaalde leeftijd nog niet voor zichzelf kan zorgen. Dit kan traumatiserend werken voor een kind.

De negatieve effecten van straffen werken door tot diep in de volwassenheid. Het kan zijn dat de volwassene zich niet stevig neer kan zetten in de wereld. Problemen ondervindt om zich financieel goed te redden. Niet in staat is om goede relaties aan te gaan. Zich niet kan handhaven binnen de werksituatie. Maar ook gevoeliger zijn voor verslavingen. En ga zo maar door.

Het gebruiken van iedere vorm van geweld is in feite een onvermogen van de ouder, opvoeder, leerkracht, om het kind op een goede en ondersteunende manier te corrigeren. Op te voeden. Vaak is het een gebrek aan werkelijke aandacht voor het kind. De ouder heeft het druk, geen tijd, is moe, en noem maar op, en het kind is ‘vervelend, lastig, te druk’ en luistert niet. Of, de ouder heeft in zijn jeugd geleerd dat straf heel normaal is. De enige manier waarop de ouder denkt dat hij het kind kan ‘bereiken’ en laten luisteren, is door straf.

Over het algemeen is het, in de ogen van de ouder, negatieve gedrag van het kind, een vraag, of zelfs een schreeuw om aandacht. Het wordt niet gezien, mag er niet zijn en krijgt niet de aandacht die het wérkelijk op dat moment nodig heeft. Het kind wil gehoord en gezien worden. Dit is een eerste levensbehoefte voor het kind. Ieder kind (en iedere volwassene) heeft werkelijke liefde en compassie nodig om te kunnen leven.

Wanneer de ouder in plaats van het kind lastig te vinden, echte aandacht zou geven, werkelijk contact met het kind zou maken en tijd zou nemen voor het kind, zou de ouder kunnen ontdekken wat de onderliggende behoefte is van het kind. De ouder zou ook kunnen ontdekken dat het kind helemaal niet vervelend wíl doen, en het zelfs bést bereid is om te luisteren naar acceptabele argumenten, maar dat het kind behoefte heeft aan liefde en compassie, waardoor het zich gezien en gehoord voelt en er ook écht mag ZIJN.

Zinvolle tijd doorbrengen met het kind en wérkelijke aandacht, kan de band tussen ouder en kind versterken. Het kind gaat zich werkelijk gehoord, gezien én geliefd voelen. Daardoor is er voor het kind géén noodzaak meer om op een negatieve wijze aandacht te vragen.

Maar vergeet als ouder zijnde, niet om ook naar jezelf te kijken. Hoe was jouw jeugd? Mocht jij zijn wie je werkelijk was? Of moest je in het stramien van je ouders, school of vrienden lopen….

En misschien heb jezelf als kind wel dingen meegemaakt die niet door de beugel konden. Was er mishandeling of zelfs misbruik..

Deze grote issues hebben een enorm effect op jou als mens. En daarmee óók op jouw kinderen. Wanneer je je eigen pijn stukken niet wilt helen, blijf je je kinderen en diens kinderen en diens kinderen….. ermee belasten. Dan wordt jouw pijn van generatie op generatie doorgegeven.

Maar misschien is jouw eigen gedrag en pijn niet bij jouzelf begonnen, maar wellicht bij jouw ouders, grootouders, of diens voorouders…

Blijf er vooral niet mee rondlopen. Als je het niet voor jezelf wilt doen, doe het dan voor je kinderen en diens kinderen….

https://www.nieuwetijdskind.com/effect-lijfstraf-op-ontwikkeling-kind